Σχεσεις Αγαπης-Μισους

Πάντα με ενθουσίαζε το πόσο κοντά είναι αυτές οι δύο σχέσεις! Πώς η απέραντη αγάπη μπορεί τόσο εύκολα να μετατραπεί σε μίσος...πώς δύο άνθρωποι είναι κοντά στο να σιχαθεί ο ένας τον άλλο καθώς αγκαλιάζονται ή φιλιούνται, πάντα ανατριχιάζω όταν το σκέφτομαι. Αρκεί μόνο μία λέξη, μια πικρή κουβέντα και όλος ο θετικός συναισθηματισμός μετατρέπεται σε εκδίκηση και κατάρα προς τον άλλον.
Αφορμή της σκέψης μου αυτής ήταν μια συζήτηση που είχα με κάτι φίλους το Σαββατοκύριακο και με ρωτούσαν πως πάει ο έγγαμος βίος. Όλη η συζήτηση περιστράφηκε στο γεγονός οτι δεν 'τρώγομαι' καθημερινά με τον άνθρωπό μου, οτι δεν 'πλακωνόμαστε', και πως είναι δυνατόν να μπορώ να τον κοιτώ συνεχώς με αγάπη και στοργή. Πολλοί είναι αυτοί που απορούν όταν βλέπουν ένα ζευγάρι να τα έχει καλά, και γενικώς να έχουν βρεί έναν κώδικα επικοινωνίας που τους συμφιλιώνει αντί να τους απωθεί.
"Γιατί θα πρέπει να τον έχω βαρεθεί;", αναρωτιόμουν συνεχώς καθώς αλλά και μετά τη συζήτηση. "Γιατί θα πρέπει να θέλω να του σπάσω το κεφάλι όταν δεν κάνει ό,τι πώ;"...
Γιατί οι γυναίκες θα πρέπει συνεχώς να έχουμε πρόβλημα με τους άντρες και πάντα να παραπονιόμαστε; Μακάρι να ξέραμε πόσο απωθητικό είναι αυτό για τους άντρες..και το μόνο που καταφέρνουμε τελικά είναι να τους διώχνουμε μακρυά μας. Μετά φυσιολογικό δεν είναι εάν κοιτάξουν άλλες γυναίκες!
Έχω καταλάβει οτι γενικώς όλοι προσπαθούν να βρούν το λάθος σε σένα όταν σε κοιτάζουν. Ένα παραθυράκι μικρό που θα ξετρυπώσουν κάποια αδυναμία σου, για να μπορέσουν να πατήσουν εκεί και να σε θάψουνε. Όλοι μας τελικά κοιτάμε να βγάλουμε το ματάκι των άλλων, όσο κι αν αυτοί μας έχουν φερθεί οκ...
Τελικά μήπως δεν είναι μόνο η ζήλια που μας κάνει να φερόμαστε έτσι αλλά η φύση μας; Πιστέυω πως ναι...