Χτυπηστε οταν το σιδερο εχει κρυωσει!

Βλέπω γύρω μου πόσα προβλήματα έχει ο κόσμος, απλοί αβοήθητοι άνθρωποι δίπλα μου...
Πάρα πολλές φορές έχω θελήσει να τους προτείνω να βοηθηθούν μέσω της ψυχοθεραπείας αλλά διστάζω. Υπάρχει ένα ταμπού στην ελληνική κοινωνία-δυστυχώς. "Έλα μωρέ, σιγά μην πάω σε τρελόγιατρο, δεν είμαι δα και για τα σίδερα...!" Αυτή η κακομοιρίστικη ιδέα κυριαρχεί στα περισσότερα μυαλά που σκέφτονται τη λέξη ψυχολογία-ψυχοθεραπεία.
Είναι κρίμα το 2007 να μη μπορεί κάποιος να έχει τη στοιχειώδη μόρφωση και παιδεία για να καταλάβει τη βοήθεια που παρέχει η ψυχανάλυση! Πιστεύω πως ΠΡΕΠΕΙ κάθε άνθρωπος να ανοίγει τη ψυχή του, να μοιράζεται τις σκέψεις του, να προσπαθεί να μάθει και να αγαπήσει τον εαυτό του. Είναι απολύτως φυσιολογικό και πιστεύω πως επιβάλλεται να μιλάμε για οτι μας απασχολεί καθημερινά, από τα πιό μικρά εώς τα πιό σημαντικά πράγματα, αρκεί να τα βγάζουμε προς τα έξω. Είναι μεγάλη υπόθεση να μην κρατάμε μέσα μας απωθημένα ετών, κομπλεξισμούς και νεύρα. Αυτό μας οδηγεί να ξεσπάμε αργότερα είτε στον εαυτό μας είτε σε κάποιον άλλο που δυστυχώς θα μας υποστεί.
Δεν λέω να τρέξουμε όλοι σε ένα ψυχολόγο αλλά απλούστατα ας κάνουμε μια προσπάθεια ξεκινώντας από μια φίλη ή φίλο μας. Κάποιον που εμπιστευόμαστε, να μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά για το τι μας προβληματίζει.
Όταν δεν ξέρουμε να συμβουλέψουμε όμως το φίλο μας, καλό είναι να του προτείνουμε κάποιον ειδικό επιστήμονα που θα μπορέσει να τον βοηθήσει και ΟΧΙ να του δώσουμε λάθος συμβουλές γιατί μπορεί να είναι καταστροφικές. Σε καμία περίπτωση βέβαια να μην αδιαφορήσουμε...
Καλό έιναι να ζούμε με αξιοπρέπεια, δίνοντας τροφή στη ψυχή μας!