«Συναισθήματα χωρίς νόημα, κυριεύουν άσκοπα το μυαλό και την ψυχή! Πλημμυρίζουν τις σκέψη μας μετατρέποντάς μας σε άβουλα πλάσματα, χωρίς να μπορούμε να ανασάνουμε και να δεχτούμε την πραγματικότητα απλόχερα και συμβατικά. Αισθάνομαι να ασφυκτιώ, να πνίγομαι. Θέλω βοήθεια, από κάπου να πιαστώ.
Θέλω να φύγω, πάντοτε ήθελα να φύγω, αλλά για πού; Ποιό είναι αυτό το μέρος που θα αγαλιάσει την ψυχή και το πνεύμα μου; Ποιός είναι ο επίγειος παράδεισος που ψάχνω όλα αυτά τα χρόνια; Υπάρχει ή έχω δημιουργήσει κάποιο παραθυράκι διαφυγής για να μπορέσω να ελπίζω σε κάτι καλύτερο; Ή μήπως τελικά αυτό που πραγματικά αναζητώ είναι ένας άνθρωπος που θα με λητρώσει; Ένας άνθρωπος που θα μου δείξει τη ζωή και τις χαρές της; Νιώθω πολύ μικρή, σχεδόν ανύπαρκτη! Υπάρχω ή άραγε έχω δημιουργηθεί για να λειτουργώ με βάση όσων με έχουν διδάξει και απλά εκτελώ κάποιες εντολές άλλων, ανωτέρων μου; Πότε επιτέλους θα μάθω να ζώ;»
...by 'Anonymous'
Το παραπάνω κείμενο μου έδωσε κουράγιο να ανταπεξέλθω σε κάποια δύσκολη περίοδο στη ζωή μου και ελπίδα για να περιμένω καλύτερες εποχές...
Τώρα που βρίσκομαι σε μια πολύ καλή περίοδο στη ζωή μου το διαβάζω και νιώθω το πόσο σωστά είναι τα λόγια αυτά και πόσο απήχηση μπορούν να έχουν σε πολλές ψυχές...